zondag 15 december 2013

Een Filosofie van het Nieuwe Werken

Taal heeft niet alleen een bemeesterende werking op het reële maar ook een sturende. In het magazine Filosofie van november 2012 vind ik een artikel terug over HNW met als titel ‘Waarom zouden we Werk en Privé zo strikt scheiden?’ Dit gaf aanleiding tot een reeks reflecties, want wat ik nu al geleerd heb ik mijn loopbaan, is dat het loont om regelmatig je basisprincipes en je troetelconcepten in vraag te stellen en die vanuit zoveel mogelijk hoeken te belichten.  Het Nieuwe Werken dreigt anders een lege meesterbetekenaar te worden binnen een ideologisch discours.

Daarmee bedoel ik dat de term NWOW of HNW een betekenis zou veronderstellen die wordt geassimileerd en wordt aanvaard als een 'fundamenteel' begrip...maar die echter inhoudelijk leeg blijkt. Die waakzaamheid moet men steeds aanhouden. We mogen niet vervallen tot een soort van HNW ideologie die zich totalitair op de plaats van de waarheid zou plaatsen. Want een ideologie wil de werkelijkheid vereenvoudigen, betekenis verschuiven en een makkelijke oplossing voorstellen. Ofwel toont ze zich in de verhulling, in het afvlakken van contouren en de illusie van het pasklare antwoord. Ofwel toont ze zich onder haar progressieve vorm, als speerpuntfunctie die focust op één element uit een complexe situatie waarop men dan een verregaande simplificatie bouwt.

Liever leg ik zoals Herakleitos (panta rhei) het accent op de veelheid van tegenstellingen en de behorende dynamieken in de werkelijkheid. Daarom zie ik het nieuwe werken eerder als een continue evenwichtsoefening:
  • tussen medewerkers en managers in een spel van vertrouwen en verantwoordelijkheid opnemen
  • tussen zelfregulerende teams en opgelegde procesoptimalisaties
  • tussen werken en leven
  • tussen algemene doelstellingen en concrete objectieven
  • tussen stakeholders, strategieën en budgetten
  • tussen generieke kantoorruimte en specifieke aangepaste werkruimtes
  • tussen design en efficiëntie
  • tussen legacy applicaties en nieuwe mobile apps
  • tussen proximiteit en afstandelijkheid
  • en tussen vele andere factoren...
Deze ingesteldheid beschermt ons ook tegen de neiging om algemene principes te willen toepassen op concrete zijnstoestanden, ze kunnen hoogstens als een leidraad dienen.

Om nu even terug te keren naar het artikel. Hoewel gekleurd door een Nederlandse insteek (flexwerk is eerder thuiswerk) biedt de schrijver, Pieter Hoexum, een nieuwe manier om tegen de zaken aan te kijken. Zo stelt hij voor om de term ‘balans’ werk-leven te vervangen door ‘melange’.
‘De metafoor (balans) verleid je er te snel toe werk en privé te scheiden, ze onder te brengen in twee compartimenten om ze vervolgens tegen elkaar te kunnen afwegen. Je zou er eerder toe verleid moeten worden ze te mengen…een smakelijke mix van buiten en binnen, werk en privé, en van eer en geluk.’(p.24)

Met de schrijver maak ik dan ook liever de scheiding werk-privé in mijn hoofd dan in de praktijk. Dus in trek wel grenzen maar werk is wat ik als werk definieer, niet wat door een fysieke omgeving of tijdsmoment wordt bepaald.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten